Chagall - Muzeum Narodowe w Warszawie 30 kwietnia – 24 lipca 2022

 

   

    Długo zastanawiałam się od jakiego wydarzenia rozpocząć tego bloga. Czy sięgnąć dalej do wydarzeń minionych, czy skupić się na bardziej bieżących? Wybrałam to drugie rozwiązanie, żeby nie wprowadzać chaosu. 

    W połowie lipca odwiedziłam Muzeum Narodowe w Warszawie i wystawę czasową "Chagall".

    Marc Chagall, a właściwie Mark Zacharowicz Szagal urodził się w wielodzietnej rodzinie chasydzkich Żydów, niedaleko Witebska (obecnie Białoruś). Spędził tam dzieciństwo i wczesną młodość. Późniejsze lata życia artysty to edukacja i idące z nią w parze podróże. Po pobycie w Petersburgu, a później Paryżu Chagall postanawia wrócić w rodzinne strony i zostaje komisarzem sztuk pięknych w obwodzie Witebskim, a także zakłada Akademię Sztuk Pięknych w Witebsku. 

 

Światło i skrzypek

    Zmieniająca się na przestrzeni lat sytuacja polityczna w Rosji, nasilająca się niechęć do Żydów, a także tematyka prac Marca Chagalla, która nie szła w parze z ideologią sowiecką zmuszają artystę do ponownej emigracji. Powrócił do Paryża, gdzie tworzył przez wiele lat. Podczas Drugiej Wojny Światowej, z wiadomych przyczyn, emigruje do Nowego Jorku, gdzie przebywa do 1948 roku, by finalnie powrócić do Francji, gdzie przebywał do śmierci.

Pierwszą żoną była Bella Rosenfeld, z którą miał córkę Idę. 

Po śmierci Belli Chagall związał się z Virginią Haggard McNeil, z którą miał syna Davida.

Drugą żoną Chagalla została Valentine Brodsky.

    Twórczości Marca Chagalla nie można przypisać do jednego stylu ponieważ nawiązuje on do surrealizmu, sztuki naiwnej, czy impresjonizmu. Artysta nie ograniczał się także tylko do malarstwa. W okresie nowojorskim tworzył kostiumy oraz dekoracje do opery  baletu. Był twórcą witraży we Francji, Jerozolimie, Nowym Jorku oraz fresków w Operze Paryskiej.

"Moje życie" między Witebskiem a Paryżem.

 

    Na wystawie zaprezentowano 14 prac rozmieszczonych w dwóch salach. Były one poprzedzone osią czasu prezentującą wydarzenia z życia artysty, jak i równolegle do nich przebiegające wydarzenia historyczno-polityczne. 

Oglądając prace Marca Chagalla miałam skojarzenie z twórczością Nikofora.

    Obrazy wypełnione są  postaciami, motywami roślinnymi i zwierzęcymi.  Wszystko wydaje się wirować w barwnym, zakręconym korowodzie. Barwy rozmywają się i przenikają, tworząc często jaskrawe, tętniące życiem tło, żeby kiedy indziej przejść w szarości i czernie zmuszające odbiorcę do refleksji.

    Wystawa ta, choć zawierająca niewiele prac, zrobiła na mnie pozytywne wrażenie i cieszę się, że Muzeum Narodowe w Warszawie weszło w ich posiadanie.