Józef Chełmoński – mistrz polskiego realizmu w Muzeum Narodowym
Jesienią 2024 roku Muzeum Narodowe w Warszawie zaprosiło widzów na wyjątkową retrospektywę twórczości jednego z najwybitniejszych malarzy polskich XIX wieku – Józefa Chełmońskiego. Wystawa, obejmująca ponad sto dzieł, ukazała pełnię jego malarskiego talentu i głębokiego zrozumienia rodzimego pejzażu oraz życia wsi.
Artysta natury i codzienności
Józef Chełmoński (1849–1914) to artysta, który jak mało kto potrafił oddać ducha polskiej przyrody i obyczajowości. Znany z dynamicznych scen rodzajowych, realistycznych przedstawień koni w ruchu, a także nastrojowych pejzaży, był nie tylko mistrzem techniki, ale również obserwatorem życia – wrażliwym na zmieniające się pory roku, światło, ruch i emocje ludzi.
Wystawa pełna życia
Ekspozycja w Muzeum Narodowym przybliżyła widzom zarówno najbardziej znane dzieła, takie jak Czwórka, Babie lato, czy Kuropatwy na śniegu, jak i mniej popularne, a równie poruszające obrazy ze zbiorów prywatnych i instytucji zagranicznych. Układ chronologiczno-tematyczny pozwolił prześledzić ewolucję stylu artysty – od młodzieńczych prac akademickich, przez okres monachijski, aż po dojrzałą twórczość z Kuklówki, gdzie Chełmoński spędził ostatnie lata życia.
Polska dusza na płótnie
Wystawa była nie tylko podróżą przez twórczość Chełmońskiego, ale również głosem o polskiej tożsamości. W czasach rozbiorów jego obrazy stawały się symbolicznym nośnikiem narodowego ducha – pokazywały ojczysty krajobraz, wieś, ludzi pracy, a także ulotne momenty codziennego życia, które artysta uwieczniał z niezwykłą czułością.
Wystawa „Józef Chełmoński” była opowieścią uniwersalną o miłości do natury, o zachwycie nad prostotą, o świecie, który powoli odchodzi w zapomnienie , ale dzięki sztuce pozostaje wciąż żywy.
Zdjęcie główne pochodzi z oficjalnej strony internetowej MNW.
